ฉินซือเฉินมองตามร่างอรชรอ้อนแอ้นที่วิ่งลงไปในทุ่งเบญจมาศอย่างหลงใหล เขาชอบสีหน้าท่าทางอวดดีของจางชิงหลิน ริมฝีปากอิ่มเต็มที่เชิดขึ้นอย่างมั่นใจเวลาโต้ตอบกับเขา นางไม่ได้จืดชืดเช่นวันวาน เพียงนึกภาพ หากเขาจับนางปลดเปลื้องอาภรณ์ พานพบผิวกายนุ่มเนียนรวมทั้งกลิ่นหอมอ่อนจางพลันปลุกเร้าประสาทสัมผัสจนต้องรีบวิ่งเพื่อตามจับนางให้ได้
“รอข้าก่อน จางชิงหลิน คิดว่าหนีพ้นหรือ”
ฉินซือเฉิงมองไปรอบตัว ไม่เห็นแม้แต่เงาของจางชิงหลิน “ยอดรัก เจ้าซ่อนตัวอยู่ที่ใดกัน ออกมาหาข้าเถอะ”
จางชิงหลินวิ่งลุยเข้าไปในทุ่งเบญจมาศแล้วพยายามหาที่หลบซ่อน นางไม่รู้จะวิ่งไปทิศใดดี แม้ว่าทุ่งเบญจมาศจะกว้างใหญ่ แต่หากนางถูกผัวชั่วจับได้ คนหน้าไม่อายคงจะทำจริงแบบที่พูด
“ไอ้ฮ่องเต้บ้า โรคจิต เกมแบบนี้ข้ามีแต่เสียกับเสีย” ในขณะที่หลินหลินกำลังฉุนขาดและคิดไม่ตก ไม่รู้จะไปทางไหนดี เพราะมองไปทิศทางใดล้วนแล้วแต่ความอ้างว้างและต้นเ
