“เชิญเสด็จเพคะ” จิวฮุ่ยบอกน้ำเสียงไม่แยแส ยิ่งทำให้เซียวลี่อินยิ่งเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟัน ถลึงตาใส่ก่อนจะหมุนกายเดินออกไปอย่างลืมสำรวมกิริยา
สนมชายาที่เหลือพอเห็นเซียวลี่อินเดินออกไปไม่รอ ก็มองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนจะรีบเดินตามกันออกไป ปากก็พร่ำบ่น
“มาเสียเที่ยวโดยแท้”
“พวกเราจะยืนอยู่ข้างฝ่ายใดดี”
“ฮองเฮา”
เซียวลี่อินได้ยินก็หันไปถลึงตาใส่ พวกสนมชายาที่เคยเกรงกลัวนาง มาตอนนี้กลับเปลี่ยนข้างเสียแล้ว
“พวกโง่ คิดว่าฮองเฮาจะช่วยเหลืออะไรพวกเจ้าได้ นางกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อเป็นหมากให้ฝ่าบาทเท่านั้น” เซียวลี่อินพูดออกไปอย่างไม่ยำเกรง ก่อนจะก้าวขึ้นเกี้ยวไปอย่างมีความเชื่อว่านางเคยทำให้จางชิงหลินกระเด็นออกไปจากวังหลวงได้ ครั้งนี้นางก็ต้องทำได้
หลินหลินลอบมองออกมาจากมุมหนึ่งเห็นกิริยาของเซียวลี่อินแล้วยิ่งนึกสนุก “ให้เวลาเต้น เดี๋ยวข้าจะค่อยเล่นกับพวกเจ้า งานนี้สนุกแน่” หลินหลินยิ้มเยาะแล้วหัวเร
