ผู้คุมขังพูดพลางส่ายหน้าก่อนจะจากไป ทิ้งร่างทีโชกด้วยเลือดกระเซ็นไว้ลำพัง
แก้ง แก้ง
"ใคร.."
"เราเอง"
"ดาหวัน"
เมื่อเสียงเคาะกรงเหล็กดังทั้งได้รับรู้ว่าเป็นเพื่อน นามิจึงรีบแนบหูฟังชิดกำแพงตรงข้างประตูหนาทึบ
"เป็นยังไงบ้างนามิ" ดาหวันถาม
"ก็ดีแต่ต้องอดข้าวสองวันกินแต่น้ำ"
"ทนหน่อยละกันนะเดี๋ยวเขาคงปล่อย"
"ดาหวันได้กี่เเต้มแล้ว.."
"เก้าสิบ เพราะช่วงนี้ไม่ค่อยมีลูกค้า VIP เลยเก็บแต้มได้น้อยมาก"
สองสาวกระซิบกระซาบพูดคุยกันผ่านประตูเหล็กที่มีเพียงรูลอดด้านล่างเล็กๆ ให้พอฟังเสียงกัน
ทุกครั้งที่นามิรู้สึกสิ้นหวังก็มีดาหวันคอยให้กำลังใจเสมอ จะเรียกได้ว่าเธอกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่ทำให้เธออยากมีลมหายใจสู้ต่อไปจนถึงทุกวันนี้
เช้าวันต่อมา
"ตื่น!!" ผู้คุมเดินเข้ามาก่อนจะปลดโซ่ที่แขนขานามิ "ถึงเวลากลับไปทำหน้าที่ของเธอแล้ว"
"ชะ เช้าแล้วเหรอ ฮือออ"
"ใช่ นายสั่งให้พาเธอกลับ และ อาบต้ำข
