"นามิ นามิ!! เธอมัวเหม่ออะไร" อาชาเดินใกล้เข้ามา "เรียกก็ไม่ได้ยิน"
"ขอโทษค่ะ"
"หาอะไรกินหรือยัง"
"ฉันเดินชิมไปทั่วแต่ยังไม่อิ่มเลย"
"ตะกละมากนะ"
รอยยิ้มของเขาเผลอหลุดอีกครั้งก่อนจะดึงสติชักสีหน้าเคร่งขรึมอย่างระวัง
"ไม่ยักกะรู้ว่าคุณจะพาใครมาด้วย ปกติเห็นฉายเดี่ยวตลอดไม่ใช่หรือคะอาชา" เสียงใสเดินเข้ามาปรากฏว่าเป็นเจ้าของดวงตาคู่สวยที่นามิจดจ้องมอง
"เนตรสินีเธอก็มาด้วยเหรอ"
"ค่ะ เนตรมาแทนคุณพ่อที่ไม่สบาย ว่าแต่ช่วงนี้คุณไม่ค่อยติดต่อมาหาเลยนะคะ"
"งานฉันยุ่ง"
"ยุ่งกับผู้หญิงคนนี้หรือเปล่า"
"เรื่องส่วนตัว"
ทั้งสองคนสง่าพอตัวยืนตอบโต้ทักทายกันแต่นามิก็ยังคงจ้องดวงตาคู่งามไม่วาง
"มองหน้าทำไม?" เนตรเหลือบเห็นจึงถาม "เธอมีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่า"
"ปะ เปล่าคะ"
"แล้วใครอนุญาตให้เธอพูดกับฉัน"
"ก็คุณถาม..แล้วมองหน้าฉันก็ต้องตอบสิคะ"
"นี่!!"
แววตาริษยาเขม็งใส่ทันที เนตรสินี หรือ เน
