สึนามิซัดรัก

บทที่1.ชีวิตเด็กน้อย[ตบตี]

ณ. บ้านหลังหนึ่งเก่าทรุดโทรม

"พี่อย่าเอาเงินไปเลยนะ ข้าวสารจะหมดอยู่แล้ว" ภรรยารั้งสามี "พรุ่งนี้เราอาจจะไม่มีอะไรกิน"

"มึงมีหน้าที่ทำอาหารก็ต้องมีปัญญาหาข้าวมาหุงสิวะ!! อีนี่"

"เงินที่พี่ให้ก็น้อยนิดจะไปพออะไร ฮึกกก"

"นี่มึงเถียงกูเหรอ"

เพียะ!

ตุ๊บ!

สถานการณ์เริ่มรุนแรง แต่ทว่ากลายเป็นเรื่องธรรมดาเนื่องจากสามีติดเหล้า ทำงานเป็นกรรมกร แต่ยังคงทุบตีภรรยาทุกครั้งที่ขัดใจ

"มึงจำเอาไว้นะ! ถ้าไม่มีกูมึงกับลูกจะมีที่ซุกหัวนอนเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะกูจะมีบ้านอยู่ไหม"

สามีทักท้วงบุญคุณซึ่งบ้านหลังนี้เป็นเพียงแค่ที่พักชั่วคราวเนื่องจากสามีทำงานให้บริษัทใหญ่

"ตะ แต่ พี่..." ไม่ทันพูดจบสามีก็จับผมยาวของภรรยาดึงกระชากแม้เลือดจะอาบเต็มใบหน้า

"มึงต้องทำตามที่กูสั่งทุกอย่างเข้าใจไหม"

"โอ๊ยยยย ฮือออ"

"ถ้าอยากเห็นลูกสาวมึงนอนเหมือนหมาข้างถนนก็ตามใจ มึงกับลูกก็ไสหัวออกไป!!"

แน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจเนื่องจากไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ เธอเป็นลูกที่ติดภรรยามา และ ทั้งคู่ใช้ชีวิตร่วมกันเพียงไม่นาน

ในครัว

"แม่.." เด็กน้อยวัยประถมเดินเข้ามา "ทำไมใบหน้าของแม่มีแต่แผล ถูกพ่อตีอีกแล้วหรือคะ"

"แม่ไม่เป็นไรหรอก แล้วไปเล่นที่ไหนมาสนุกไหม"

"คือว่าหนูไปแอบดูทีวีมา"

"แล้วทำไมไม่ไปวิ่งเล่นกับเพื่อน"

"หนูมีเพื่อนที่ไหนกันคะ"

เด็กน้อยก้มหน้า ชะตากรรมที่ประสบราวกับสวรรค์พิโรธ ทุกคนที่พบเจอไม่มีใครอยากคบหาด้วย

เสื้อผ้าเก่าขาดเวิ่น ผมเผ้ารุงรัง แม้ว่าผิวพรรณจะดีมากก็ตาม แต่สถานะเรียกได้ว่าเป็นชนชั้นล่าง

"แต่แม่จ๋าาา ไม่ต้องคิดมากหรอกนะคะ" ลูกน้อยเดินมาใกล้ส่งยิ้มหวาน "หนูไม่เป็นอะไร ไม่มีใครเล่นด้วยก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

"รู้ใช่ไหม..ว่าแม่รักลูกมากแค่ไหน"

"หนูรู้ค่ะ และ หนูจะเข้มแข็งอย่างที่แม่สอน"

"เก่งมากเด็กดี ไปอาบน้ำแล้วนั่งรอกับข้าว วันนี้แม่ต้มซุปผักให้พอดีข้าวสารจะเอาไว้หุงพรุ่งนี้เช้า"

ลูกที่เจริญรอยตามแม่ได้รับความเข้มแข็งอย่างล้นหลาม หนูน้อยพยักหน้าวิ่งไปยังประตูห้องที่เป็นไม้ใกล้ผุพัง ก่อนจะนั่งลงรอต้มซุปผักที่มีเพียงน้ำกับกะหล่ำเพื่อใช้ประทังชีวิตให้ผ่านพ้นไปอีกวัน

ฮือออ~

แต่ผ่านได้เพียงคืนเดียว สองแม่ลูกกลายเป็นคนไร้บ้าน เมื่อสามีดื่มเหล้าหนักจนทำให้เกิดอุบัติเหตุก่อนจะกลับถึงบ้าน

"เสียใจด้วยนะแต่กฎก็ต้องเป็นกฎ เมื่อสามีของเธอไม่สามารถอยู่ทำงานได้ เราต้องส่งต่อบ้านให้กับลูกจ้างคนใหม่" ผู้เป็นหัวหน้าพูดอย่างไม่สบายใจ "อีกอย่างเพราะเธอไม่มีบัตรประชาชนจึงทำให้ไม่สามารถจ้างต่อได้มันผิดกฎหมาย"

"ขอเวลาฉันกับลูกอีกสักหน่อยได้ไหมจ๊ะ ฮึกกก"

"อย่าทำให้ฉันลำบากใจเลย เก็บผ้าแล้วออกจากบ้านนี้ไปภายในพรุ่งนี้เช้าก่อนหัวหน้าใหญ่จะมา"

"ฉันกับลูกไม่มีเงินติดตัวสักบาท ฮึก ไม่รู้ว่าจะไปอาศัยอยู่ที่ไหน"

บุญยังพอเหลือ หัวหน้าหยิบเงินแบงค์พันออกมายื่นให้ สำหรับหลายคนอาจจะน้อยนิด แต่สำหรับสองแม่ลูกที่ไร้จุดหมาย เงินจำนวนนี้ช่างมากมายเหลือเกิน