ไป๋ไป๋ เดินเข้าไปเอ่ยตรงหน้าของเจียวเหออย่างจริงจัง
“นายท่านก็อย่าได้รุนแรงนัก แม้ครรภ์ของนายหญิงจะไม่มีปัญหา ท่านก็ควรค่อยๆ ทะนุถนอมนางหน่อย”
“ไปเลย!!!” เฟยเถาขว้างหมอนใส่ตัวไป๋ไป๋ แต่มันเร็วกว่านางนัก หมอนยังมาไม่ถึงไป๋ไป๋ก็กลับเข้าไปในมิติแล้ว
“หึหึ อย่าได้มีโทสะไปเลย ไป๋ไป๋เองก็ได้ชื่อว่าบุรุษ มันย่อมเข้าใจข้า” เจียวเหอลูบแผ่นหลังของเฟยเถาอย่างเอาใจ
ไป๋ไป๋ ทำเช่นที่พูดเอาไว้จริงๆ มันทำอาหารและหาของบำรุงส่งออกมาให้เฟยเถาได้กินอยู่ตลอด ซิงเหยี่ยนและอาซือก็พลอยมีลาภปากไปด้วย เมื่อเฟยเถานางกินได้ไม่มากนัก
สองวันต่อมาเรือก็จอดเทียบท่าก่อนจะถึงเมืองหลวง ทั้งหมดจะต้องเดินทางด้วยรถม้าต่อไปอีกสองวัน
“อาเหอจะออกเดินทางพร้อมกันเลยหรือไม่” ถังหมิ่นเดินเข้ามาหาเจียวเหอที่ประคองเฟยเถาข้ามไม้กระดานขึ้นฝั่ง
“ข้าจะพาเถาเถานางแวะหาหมอก่อน พวกเจ้าออกเดินทางไปก่อนเลย”
“คุณชายหยาง พวกท่านจะไปพร้อมข
