เฉิงอ๋องนั่งฟังเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินเข้ามาในห้องหนังสือ ด้วยใจที่จดจอ หัวใจของเขาเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมเสียงนางกำนัล เขาก็รีบตีหน้าใสซื่อทันที
“เชิญพระชายา ท่านอ๋องกำลังรอท่านอยู่”
เสียงสูดหายใจเข้าของหญิงสาวชายหนุ่มได้ยินอย่างชัดเจน ลมหายใจที่พ่นออกมาบอกว่านางอารมณ์ขุนมัวไม่น้อย เขารีบยืนขึ้นแล้วเดินออกไปต้อนรับ
“ซูซู เจ้ามาแล้ว”
“ถวายพระพรเฉิงอ๋องเพคะ”
ท่าทีของหญิงสาวแสดงให้เห็นว่า ไม่ต้องการแสดงความสนิทสนมใดๆ ทว่าท่าทีของเฉิงอ๋องยังคงเหมือนเดิม ใบหน้าเปื้อนยิ้มละมุนอบอุ่น ในสายชายหนุ่มอาการของหญิงสาวเป็นเพียงการแง่งอนเท่านั้น
“เจ้าคงมาหาข้า เรื่องสมรสพระราชทานใช่หรือไม่”
“ท่านอ๋องช่างปรีชายิ่งนัก” น้ำเสียงของหญิงสาวแฝงความประชดเล็กน้อย
เฉิงอ๋องมองใบหน้าน้อย ๆ ที่กำลังเชิดขึ้นเบา ๆ เขารู้สึกว่าการที่หญิงสาวเป็นอย่างนี้น่ารักไม่น้
