จางซูอินล้างหน้าเปลี่ยนอาภรณ์เมื่อเดินออกมาจากฉากกั้นก็เห็นร่างสูงโปรงอันคุ้นเคยนั่งอยู่บนโต๊ะน้ำชาด้วยท่าทางสบาย
“ท่าน..เหตุใดมาอยู่ที่นี่”
เฉิงอ๋องยิ้มให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน เขาลุกขึ้นพลางเอาเสื้อคลุมขนสัตว์ห่อหุ้มกายของหญิงสาวพร้อมอธิบายอย่างใจเย็น
“เจ้าเคยขอให้ข้าพาไปเที่ยวทุ่งดอกไม้ใต้แสงดาว คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด..แสงดาวทอประกาย ดอกแสงดาวกำลังเบ่งบานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมยิ่งนัก...ข้าจึงได้มาที่นี่”
“แต่ว่า” จางซูอินกำลังจะปฏิเสธเฉิงอ๋องก็รวบกอดอุ้มนางขึ้นมาไม่ให้หญิงสาวได้เอ่ยปากทักท้วง
“ไปกันเถอะ” ภายในอ้อมกอดของเฉิงอ๋อง จางซูอินสัมผัสได้รู้สึกถึงความรักความคิดถึงที่สลักฝังลึกลงไปในดวงใจไม่อาจจะลบเลือนมันออกไปได้ นางขยับกายซบหน้าลงไปในอ้อมอกของชายหนุ่มอย่างโหยหา กายของชายหนุ่มสั่นสะท้าน เขาก้มมองหญิงสาวที่อยู่ซุกหน้าในอก ไออุ่นและกลิ่นกายหอมกรุ่นทำให้มั่นใจว่าไม่ใช่ความฝัน อ้อ
