“จะรีบไปไหนกันครับ ผมยังคุยกับคุณนัทมนยังไม่จบเลย เธอช่วยผมเลือกผ้าตัดชุดกำลังคิดว่าจะชวนเธอไปทานอาหารไทยเพื่อเลี้ยงขอบคุณ” อัคนัสแสร้งหยั่งเชิงแล้วยิ้มให้นัทมนอย่างสื่อความหมาย “ในมานามามีร้านอาหารไทยอร่อยหลายร้าน ให้ผมเลี้ยงอาหารคุณนะครับ”
นัทมนคิดว่าถ้าเธอตอบตกลง กลับบ้านไปเมื่อไหร่คงจะถูกสอบสวนยาวแม้คามินจะยืนนิ่งๆ เหมือนรอฟังคำตอบจากเธอเช่นกัน แต่น่าแปลกเธอกับรู้สึกขนคอลุกชันยามเจ้านายหนุ่มปรายตามามอง เหมือนดวงตาคู่นั้นแฝงคำสั่งว่า
‘อย่าไป ไปเมื่อไหร่เจอดีแน่’
“ฉันต้องกลับไปดูแลจาคอปค่ะเพราะฝากคุณแม่บ้านไว้ ไว้ครั้งหน้านะคะ” เธอตอบเลี่ยง
สายตาอัคนัสแสดงความผิดหวังออกมาแวบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มและปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“ผมเข้าใจครับ แต่ว่างานเลี้ยงที่ผมชวนคุณเอาไว้ห้ามปฏิเสธเด็ดขาดถ้าคุณไม่ไปผมคงต้องขอร้องคุณคามินให้พาคุณไปให้ได้”
อัคนัสเข้ามาใกล้คามิน
“คุณคามินคงไม่ลืมงานเลี้ยงต้อนรับ
