“คุณมุนาครับ เห็นทีผมกับนัทมนต้องขอตัวกลับบ้านก่อน เป็นห่วงจาคอปลูกชายไม่มีคนดูน่ะครับ แกติดพี่เลี้ยงมากไม่อย่างนั้นจะงอแงไม่ยอมนอน”
“เอ่อ แต่คุณคามินเพิ่งมาถึงเองนะคะ”
เป็นอัคนัสที่รู้ว่าคามินกำลังประกาศความเป็นเจ้าของกับนัทมน เขาส่งสายตาปรามน้องสาว
“มุนาอย่าเสียมารยาท คุณคามินบอกแล้วว่าเป็นห่วงลูกชาย อย่าทำให้คุณคามินลำบากใจสิ”
สาวสวยเจ้าของงานอยากจะโวยวายใส่พี่ชาย แต่ก็จำต้องเก็บอาการไว้แล้วฉีกยิ้มอย่างไม่เต็มใจนัก
“ค่ะ”
คามินไม่ได้สนใจอาการตะบึงตะบอนนั้นอีก เขาโอบกระชับเอวคอดกิ่วของนัทมนเข้าหาตัวแล้วพาเดินออกจากงานไป
ความเงียบภายในรถยนต์ทำให้ได้ยินแม้เสียงถอนหายใจยาว คามินขับรถพานัทมนกลับจากงานด้วยตัวเอง ตลอดระยะทางที่นั่งรถกลับ เธอเฝ้าถามตัวเองด้วยความไม่เข้าใจว่าคามินจะแสดงออกราวกับหึงหวงเธอทำไมในเมื่อเขาไม่เคยคิดจะเปิดเผยเรื่องของเธอให้ใครรู้แม้แต่คนในบ้าน
‘ญาติของคนที่เขา
