บทที่ 24
สถานการณ์ตึงเครียด
มหาวิทยาลัยเอกชน
เมื่อถึงวันที่ฉันต้องเดินทางมาเรียน ฉันเดินลงจากรถพี่ริวก็เดินเคียงคู่มากับพี่ริวเพื่อมานั่งอยู่กับเพื่อน ๆ รวมทั้งพี่เรย์ พี่ริวบอกกับทุกคนให้รู้เอาไว้ว่าฉันคือผู้หญิงของเขา
ทุกคนที่ได้ยินจึงให้เกียรติฉัน และช่วยกันดูแลเรื่องความปลอดภัยต่าง ๆ ฉันนั่งคุยและทำการบ้านที่ค้างคาอยู่กับพี่เรย์ ฉันสังเกตว่าน้ำมนต์เอาแต่นั่งเงียบอยู่คนเดียวที่โต๊ะประจำ เธอมองฉันแล้วก็ร้องไห้ พอมีคนเดินผ่านไปผ่านมาเธอก็รีบเก็บของเดินหนีไปทางห้องสมุด
"น้ำมนต์ฝากขอโทษข้าวตังด้วยนะแต่พี่ยังไม่ได้บอก ตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ เห็นทุกคนกำลังวุ่นอีกอย่างเรายังต้องพักฟื้นอยู่"
"ช่างเถอะค่ะ"
สถานการณ์ความเป็นเพื่อนของฉันกับน้ำมนต์มันไม่ดีขึ้นเลยสักนิด ฉันรู้ว่าน้ำมนต์รู้สึกผิดและฉันคิดว่าน้ำมนต์อาจจะถูกพี่โมหลอกใช้
วันนี้มีเพื่อน ๆ หลายคนแวะมาทักทายพร้อมถามไถ่อาการของฉัน
