ลีโอนาโดเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงาน แล้วมองไปยังร่างเล็กของภรรยาที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาริมหน้าต่างห้องทำงานด้วยรอยยิ้มแสนเอ็นดู ตั้งแต่ที่เขากับพิมนราปรับความเข้าใจกันได้แล้ว ความสุขแสนมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้นกับชีวิตของเขามากมายนัก
ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าแม่ภรรยาคนงาม กลีบปากของหล่อนแย้มยิ้มแม้กระทั่งตอนที่หลับใหล นี่หล่อนกำลังคิดถึงเขาอยู่หรือเปล่านะ
ด้วยความเสน่หา ทำให้ลีโอนาโดอดแนบปากลงไปหาไม่ได้ เขาบดคลึงกลีบปากอิ่มจนร้อนรุ่ม และหล่อนก็จูบตอบในที่สุด
“ฉันเลยทำให้พิมตื่นเลย”
หล่อนยิ้มเอียงอายและรีบขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
“พิมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย”
“ก็ตั้งแต่ห้านาทีแรกที่เข้ามารอฉันนั่นแหละ”
หล่อนทำหน้าสำนึกผิด “พิมนี่แย่จังเลย”
“ไม่เห็นแย่ตรงไหน ฉันชอบเสียอีกที่ได้ทำงานไปมองพิมหลับไป”
“ลีโอน่ะ...” หล่อนพ้อด้วยความเอียงอาย ก่อนจะรีบถามถึงเวลา “นี่กี่โมง
