พิมนราจำต้องรีบซ่อนรอยยิ้มละไมบนใบหน้าของตัวเองในทันที เมื่อเท้าเหยียบย่างกลับเข้ามาภายในห้องครัวอีกครั้ง สายตาของทุกคนจับจ้องมองมาที่หล่อนด้วยความสงสัย
“แหม ไปเสิร์ฟอาหารให้ท่านประธานนานไปไหม แม่พิมนรา”
เจ้สมปองอดไม่ได้ที่จะแขวะด้วยความหมั่นไส้ หล่อนจำต้องรีบกลบเกลื่อน
“เอ่อ คือท่านประธานกินช้าน่ะค่ะ ก็เลย...”
“เออๆ ไม่ต้องอธิบายหรอก ไปทำงานทำการได้แล้ว”
เจ้สมปองพูดขึ้นอย่างรำคาญและหันหน้าไปทางอื่น หล่อนลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ขณะเดินนำถาดใส่อาหารที่เหลือของลีโอนาโดไปวางที่อ่างล้างจาน รอยยิ้มมีความสุขผุดขึ้นมาบนใบหน้าอีกครั้งยามที่อยู่เพียงลำพัง
ความรู้สึกยามที่ถูกลีโอนาโดครอบครองยังคงซ่านอยู่ในใจ หล่อนมีความสุขจนไม่อาจปฏิเสธสิ่งที่ชายหนุ่มหยิบยื่นมาให้ได้ หล่อนรักเขา และก็ยิ่งถลำตัวลึกมากขึ้นทุกขณะ
“นี่แม่คุ้ณ ยิ้มอะไรยะ”
เจ้สมปองเดินมาหยุดข้างๆ พอดี และก็อดจะถามเสียงสูงไม
