“เมื่อวานหายหัวไปไหนมายะ แม่พิมนรา”
พอเหยียบย่างเข้ามาภายในห้องครัว เจ้สมปองก็ถามเสียงดังลั่น
“คือฉัน...”
“ตอบไม่ได้อย่างนี้ แสดงว่าที่คนอื่นลือกันเป็นเรื่องจริง”
“เรื่อง...เรื่องอะไรเหรอคะเจ้สมปอง”
เจ้สมปองเดินมาหยุดตรงหน้า และก็ทำหน้าย่นใส่หล่อนทันที
“ก็เธอกลายเป็นตาอยู่คว้าเป้า...เอ๊ย...คว้าพุงของท่านประธานไปสวาปามคนเดียวน่ะสิยะ”
พิมนราหน้าซีดเผือด รีบปฏิเสธปากคอสั่น ในขณะที่พนักงานในห้องครัวต่างมองหล่อนเป็นตาเดียว
“ไม่...ไม่ใช่นะเจ้สมปอง ฉันไม่ได้...”
“อย่ามาโกหกหน่อยเลย เมื่อวานมีคนเห็นเธอเดินเที่ยวห้างกับท่านประธาน”
นี่มีคนเห็นด้วยเหรอ!
พิมนราเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ แต่ก็ยังยืนกรานกระต่ายขาเดียวเช่นเดิม
“ไม่...ไม่ใช่ฉันหรอกมั้งคะ ฉันนอนอยู่บ้านทั้งวันเลย อีกอย่าง คนอย่างท่านประธานจะมามองอะไรผู้หญิงหน้าตาขี้เหร่อย่างฉันล่ะคะ ถ้าสวยๆ อย่างเจ้สมปองก็ว่าไปอย่าง จริงไหมคะเจ้”
