เก๋ไก๋มองร่างบอบบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงด้วยความสงสารและรู้สึกผิด ถ้าเธอจะไม่ปล่อยให้แคทเธอรีนคลาดสายตาก็คงไม่เกิดเรื่อง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโทษตัวเองที่ดูแลแคทเธอรีนไม่ดีพอ เธอยังไม่รู้ว่าทรรศนัยจะว่ายังไงกับความผิดพลาดของเธอในครั้งนี้ ยอมรับว่าหวั่นใจว่าจะไม่ได้อยู่ทำหน้าที่ดูแลแคทเธอรีนอีก ไม่ใช่เพราะเธอห่วงรายได้ที่จะขาดหาย แต่เพราะรักและผูกพันกันมานานต่างหาก ถ้าหากถูกทรรศนัยสั่งไม่ให้ดูแลแคทเธอรีนอีก เธอคงเสียใจมาก เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้เก๋ไก๋ละสายตาจากคนบนเตียงและก็ต้องแอบกลั้นหายใจเมื่อพบว่าทรรศนัยเดินเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งสนิท ไม่ต่างจากตอนที่สั่งให้เธออยู่เฝ้าแคทเธอรีนก่อนออกจากห้องไป
“คุณทรรศ พี่ขอโทษนะคะ ที่ดูแลน้องเคทไม่ดีจนเกิดเรื่องขึ้น”
“ผมอาจจะต้องพิจารณาใหม่ว่าจะให้พี่เก๋ดูแลเคทต่อไปหรือเปล่า”
“ทรรศขา” เสียงเรียกจากบนเตียงทำให้ทั้งสองหันขวับไปมอง แล้วเป็นทรรศนัยที
