ณ บริษัท PLogitech
หลังจากที่หยุดไปถึงสองวัน วันนี้ก็เป็นวันมาทำงานปกติ และตั้งแต่ที่รมิดาเดินเข้ามาภายในบริษัท ก็มีสายตาหลายคู่ต่างจับจ้องมาที่เธอ พร้อมกับเสียงนินทาเจือยแจ้วที่ดังไปทั่ว
“แก นี่ไงเด็กฝึกงานคนนั้น”
“ที่เกือบโดนผู้ชายข่มขืนที่ห้องนั่งเล่นอ่ะเหรอ”
“ข่มขืนอะไรล่ะนั่นแฟนนาง”
“แฟนแล้วทำไมต้องหนีแบบนั้น”
“แฟนอะไรล่ะ เห็นมีคนบอกว่าคุณปริญ ไปตามเอาเรื่องอยู่นะ”
“ขนาดคุณปริญ ไปเอาเรื่องด้วยตัวเองเลยเหรอนี่”
“แล้วสรุปว่ายังไง นางมีแฟนอยู่แล้ว แล้วนางมามีสัมพันธ์กับคุณปริญที่บริษัทอย่างนี้เหรอ”
“...” รมิดาที่เดินผ่านศูนย์อาหาร ก็ต้องหยุดชงักเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น จากคนที่ไม่ได้รู้จักเธอเลยสักนิด
“น้องเจินคะ”
“พี่ปราง”
“เป็นยังไงบ้างคะ”
“เจิน...”
“แกนั่นไงเด็กฝึกงานคนนั้น” และคนอีกกลุ่มหนึ่งก็กระซิบกันเมื่อเห็นเธอ
“พี่ปรางคะ ทำไมคนที่นี่ เขาถึงได้ชอบซุบซิบนินทากันนัก
