สามชั่วโมงผ่านไป
กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาแตะปลายจมูกคนที่กำลังนอนหลับใหลบนโซฟาตั้งแต่สามชั่วโมงก่อนให้รู้สึก เธียรลืมตาขึ้นพลันคิ้วเข้มก็ขมวดมุ่นเพราะกลิ่นหอมนั่นมันลอยมาจากในครัว
“มีน” ริมฝีปากพึมพำชื่อใครบางคนเบาๆ ก่อนจะผงกหัวขึ้นทันทีหลังเหลือบมองนาฬิกาแล้วพบว่าเที่ยงกว่าแล้ว
แต่พอกวาดสายตามองโต๊ะตรงหน้า ข้าวของและเสื้อแขนยาวเธอก็ยังคงวางอยู่ที่เดิม มีแค่ตัวเจ้าของเท่านั้นที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว
“ทำอะไรของเธอ”
“โอ้ย”
“เห้ย”
เสียงทักของเธียรที่ดังขึ้นทำเอามีนสะดุ้งด้วยความตกใจ เผลอทำน้ำร้อนลวกมือตัวเอง จนทั้งคู่ร้องเสียงหลงพร้อมกัน
“ทำอะไรของเธอวะ” เธียรเดินเข้าไปประกบด้านหลัง จับข้อมือเธอที่ขึ้นแดงจากการถูกน้ำร้อนลวก พอกวาดสายตามองไปรอบบริเวณเขาก็พบว่ามีหม้อที่ทำข้าวต้มอยู่ แล้วแก้วที่กดน้ำร้อนก็เป็นแก้วที่ใส่น้ำขิงเอาไว้
“เอ่อ” มีนเม้มริมฝีปากด้วยความประหม่า ลอบมองซ้ายขวาอย่างหาจุด
