เป็นอีกวันที่เธอต้องตื่นขึ้นมาบนเตียงคนป่วยในโรงพยาบาล มันทั้งน่าเบื่อและอึดอัด อยากจะออกไปผจญภัยโลกภายนอกเร็วๆ แต่โชคดีที่ในแต่ละวันมีเขาคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง อยู่กับเธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่ยอมห่างไปไหนราวกับเธอเป็นลูกน้อยวัยขวบสองขวบอย่างไรอย่างนั้นแหละ
ดวงตากลมโตมองแฟนหนุ่มที่กำลังเป่าข้าวต้มร้อนๆให้อยู่ ก่อนจะจ่อช้อนมายังปากของเธอ เชื่อไหมว่าเธอลืมภาพ 'พี่คนหล่อ' จอมเย็นชาและใจร้ายคนนั้นไปหมดแล้ว เหลือเพียงภาพ 'แด๊ดดี๊' ที่อ่อนโยนและใจดี
"วันนี้กินข้าวเยอะกว่าเมื่อวานอีกนะ" ข้าวต้มคำสุดท้ายถูกป้อนเข้าปากเด็กสาว โจชัวเอ่ยชมฟารินพลางหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้
"เดี๋ยวคนแถวนี้บ่นให้"
"ถ้าไม่อยากให้บ่น ต้องกินยาหลังกินข้าวเสร็จด้วยนะ"
ฟารินมองเม็ดยาในมือโจชัว พลางช้อนสายตาและทำตาปริบๆใส่ สิ่งที่ทำให้เธอหนักใจมากที่สุดเลยก็คือ การที่ต้องกินยารสชาติขมๆแบบนี้ หากรสชาติของมันหวานหอมเหมือนอมยิ
