“..อย่าหาว่าไม่รักก็แล้วกัน”
บางครั้งคนเราก็เผลอพลั้งปากพูดอะไรไปโดยไม่คิด เธออยากตอกหน้าเขากลับบ้าง แต่กลับกลายเป็นว่าสารภาพรักเสียอย่างนั้น
ถ้าปากร้ายอีกจะไม่รักเขาแล้วงั้นเหรอ
บ้าชะมัดเลย..
“เฮ้อ” อิงจันทร์ลอบถอนหายใจ หลังเป็นคำสั่งจากท่านไตรภูมิที่กำชับโดยเอกชยินทร์อีกที
“ไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นเลยหรือไง” เอกชยินทร์เอ่ยแทรกจังหวะ ขณะที่สายตามองทางข้างหน้าไม่วอกแวกไปไหน
“ใช่ค่ะ บอกแล้วไงคะว่าฉันมีงานต้องทำต่อ”
“พ่อสั่งให้ฉันพาเธอไปทานข้าว ฉันว่าฉันบอกเธอชัดเจนแล้วนะว่าคำสั่งมาจากใคร”
ถ้าไม่ใช่คำสั่งเขาก็คงไม่มา..
ใบหน้าสวยนิ่งเรียบ แต่ภายในใจแง่งอนเอกชยินทร์เข้าให้แล้ว แค่ไร้ซึ่งการแสดงออกเพียงเท่านั้นเอง
“พี่เอกก็ไม่จำเป็นต้องลำบากมาด้วยตัวเอง” เธอพูดแกมประชด “คุณลุงเข้าใจอยู่แล้วค่ะ”
“คิดว่าอยากทำนักหรือไง” เขาตอบกลับทันควัน “เธอก็รู้.. ว่าเก้าอี้ประธานของฉันอยู่ในมือเธอ”
