“ปวดหัวจัง” โรสรินที่นอนหลับไปนานหลายชั่วโมงค่อยรู้สึกตัวขึ้น ขยับเขยื้อนไปทางไหนร่างกายก็เจ็บราวระบม ตรงหว่างขาก็แสบจนแทบหุบขาลงไม่ได้
“เอ๊ะ!!..” พอเธอหุบขาลงจึงรู้สึกได้ถึงน้ำที่เหนียวเหนอะหนะจากร่องกลีบดอกไม้ของเธอ เมื่อคืนมันน่าจะเหือดแห้งไปแล้วนะ ทำไมตอนนี้มันยังมีน้ำเป็นเมือกๆ เต็มหว่างขาเธอไปหมด
หรือว่า.....
“ชิเอล ชิเอลคุณอยู่ไหน” เธอร้องเรียกชายหนุ่มเจ้าของบ้านทันที เพราะเธอรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ถึงแม้จะโดนยาแต่เธอก็จับรางๆ ได้
“ตื่นแล้วเหรอ คิดว่าเย็นๆ เธอจะตื่นซะอีก”
“คุณเอาฉันตอนที่หลับไม่รู้เรื่องใช่ไหม” เธอรู้แก่ใจแต่ก็อยากเดาผิดเขาคงไม่กล้าทำอะไรเธอหรอกมั้งทั้งที่เธอหมดสภาพแบบนั้นเมื่อคืน
“อืม รู้แล้วยังจะมาถามทำไม”
“นั่นนะสิ หลงคิดว่าคุณอาจจะเห็นใจบ้างที่เห็นฉันอยู่ในสภาพแบบนั้น” แต่เธอคิดผิดสินะ จะไปหวังอะไรกับผู้ชายแบบนี้หัวสมองคงมีแต่เรื่องอย่างว่า ไม่ทำสักวั
