“ตื่นแล้วเหรอโรส” ชิเอลขยี้ตาและไม่ลืมลูบหลังมือหญิงสาวเพื่อเป็นการปลอบประโลม ตั้งแต่เธอป่วยเธอก็เห็นเขาชอบทำแบบนี้หลายครั้งแล้ว
“หิวข้าว”
“....” ชิเอลตกใจเล็กน้อยที่ตื่นมาหญิงสาวก็ดูเป็นเหมือนคนละคนเธอดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก ผิดจากเมื่อวานเสียด้วยซ้ำ
“หิวข้าว มีข้าวให้กินไหม” เธอพูดอีกครั้งช้าๆ
“รอฉันสักครู่นะ เดี๋ยวเอาข้าวมาให้” โรสรินพยักหน้าให้ ชิเอลจึงรีบเดินแกมวิ่งเพื่อไปซื้อข้าวให้หญิงสาวได้ทาน เพราะหลายวันแล้วเธอไม่ยอมกินอะไรเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเอ่ยขอเขา และเอ่ยพูดเป็นครั้งแรก
ชิเอลนั่งมองหญิงสาวตักข้าวเข้าปากเคี้ยวคำแล้วคำเล่า เขามองเธอกินอยู่แบบนั้นจนไม่รู้ตัวเลยว่าหญิงสาวกินเสร็จและอิ่มมาตั้งนานแล้ว และเป็นฝ่ายจ้องมองเขากลับเมื่อเห็นเขาเผลอมองเธอจนเหม่อ
“อิ่มแล้ว ขอบคุณนะ” เธอเอ่ยขอบคุณเบาๆ และล้มตัวลงนอน
ร่างสูงระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ขอให้เธอไม่ต้องพูดกับเขามากมาย
