“พรุ่งนี้มันก็จะออกไปจากชีวิตของพ่อแล้ว”
สายตาอยากรู้อยากเห็นแทนที่จะก้มมองขาขวาใส่เฝือก แต่กลับจ้องดุ้นโตฝังมุกของเขาแทน
เขารู้ว่าเธอสนใจอะไรอยู่ก็เลยยิ้มกริ่ม “ยุ้ยลบรูปที่พ่อส่งผิดรึยัง”
“อ่า...” ริมฝีปากสวยอ้าหวอ เพียงเท่านี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอยังเก็บไว้ “เปล่าซะหน่อย ลบไปนานแล้ว”
“เหรอ?” เขาไม่มีวันเชื่อหรอกน่า ฝ่ามือใหญ่จับไหล่อ้อนแอ้นแล้วดันร่างเธอให้นอนลงบนเตียง ร่างสวยทิ้งตัวลงนอนอย่างที่เขาต้องการ โดยง่ายดาย...
เธอเองไม่คิดเลยว่าตัวเองจะยอมให้พ่อเลี้ยงบงการขนาดนี้ ตอนนี้เธอคงเ****นเต็มทีแล้วสินะ
“อย่างยุ้ยไม่จำเป็นต้องเซฟภาพของพ่อเก็บไว้หรอก เพราะยุ้ยเป็นเจ้าของมัน พ่อยกมันให้ยุ้ย”
ใบหน้าสวยแดงก่ำ หัวใจเต้นหนัก “คุณน่ะ พูดอะไรก็รู้ไม่รู้ค่ะ น่าเกลียดจัง”
“ถึงขนาดนี้แล้ว เราไม่ต้องสร้างภาพกันหรอกยุ้ย เป็นตัวของตัวเองกันดีกว่า รักก็คือรัก อยากก็คืออยาก เ****นก็คือ...เงี
