“พอร์ชหยุดเลยนะ” มือเล็กดันไหล่กว้างไว้
“อันหึงพอร์ชใช่ไหมตอบพอร์ชหน่อย” คำถามของพอร์ชทำให้อันได้แต่ถอนหายใจยาว
“อันมีสิทธิ์อะไรจะไปทำแบบนั้น”
“อันไม่ชอบใช่หรือเปล่า งั้นแปลว่าหึงจริงๆ ใช่ไหม”
พอร์ชใจเต้นแรงเพียงแค่คิดว่าเธอเองก็มีความรู้สึกหลายๆ อย่างเหมือนที่เขามีหัวใจของเขาก็เต้นรัวอย่างอดมีความสุขไม่ได้ บางทีสิ่งที่เขาต้องการอาจจะมีหวังสำเร็จ
“อันกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า พอร์ชจะนอนที่นี่ก็นอนไปคนเดียวเถอะ” อันนาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ยังเดินไม่ถึงไหนก็ถูกมือแกร่งดึงกลับมา ทำให้เธอเซลงมานั่งคร่อมเขาไว้ “พอร์ชปล่อยเลยนะอันจะกลับ”
อันนาพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นมือแกร่งยิ่งรัดแน่นจนร่างกายของเธอกับเขาแนบชิดกันทุกส่วน
“ตอบพอร์ชก่อน”
[ดูท่าทางพอร์ชคงไม่ปล่อยเราง่ายๆ สินะ]
“ก็ได้...อันไม่ชอบ”
“โอเค แล้วเรื่องหึงล่ะ อันหึงพอร์ชใช่ไหมถึงดูไม่พอใจ”
“มะ...ไม่อันก็แค่อยากรู้”
“งั้นเหรอ แต่
