“พี่ขอโทษ เจ็บมากไหมครับ”
หนูจ๋าพยักหน้าทั้งน้ำตา กระต่ายน้อยจึงก้มจูบซับน้ำตาให้น้อง เขากอดเธอไว้แนบอก รอเวลาสักครู่ จนคิดว่าเธอพร้อมแล้วสำหรับบทเรียนรักอีกขั้น เขาจึงขยับตัว ถอดถอนเชื่องช้า แล้วสอดแทรกกลับเข้าไปใหม่
หนูจ๋าห่อปาก เบิกตากว้างมองเขา เจ็บแปลบเพียงน้อย ทว่าวูบวาบซ่านกระสัน และเมื่อกระต่ายน้อยเร่งจังหวะรักร้อนแรง หนูจ๋าก็ยินยอมปล่อยกายปล่อยใจโผบินไปกับเขา
สองกายสอดประสานขับเคลื่อนเรือนร่างบนพื้นพรม มีแสงจันทร์สาดส่องผ่านกระจกใสอาบไล้เรือนกาย บทเพลงรักบรรเลงในท่วงทำนองอ่อนหวาน บางคราก็ดุดันเร่าร้อน ผู้มากประสบการณ์ชักนำน้องให้หลงไปในห้วงเสน่หาแสนหวาน ปรนเปรอเธอด้วยรสรักซาบซ่าน กอดเกี่ยวเธอไว้ในวงแขน แนบชิดตระกองกอดไม่ห่างกาย กระทั่งจังหวะสุดท้ายของบทเพลงหวามหวาน กระต่ายน้อยเร่งเร้าถี่กระชั้น สองกายโยกคลอนเคลื่อนไหว รุนแรงดุดันและแตกกระจายเมื่อถึงจุดจบของบทเพลง
หนูจ๋ากรีดร้อ
