“อยู่กรุงเทพฯ น้าพริกทำอาหางเช้าทุกวังเยย อยู่ภูเก็ตน้าพริกไม่ทำอาหางเช้า น้าปลาวางบอกให้น้าพริกพักผ่อง กิงอาหางเช้าโยงแยมทุกวังเยย มายิงน้ำหนักยดอีกแย้ว น้ำหนักยดฉองขีดแหนะ ผอมเยย น้าพริกของมายิงทำอาหางอาหย่อยมาก คลื่นกิงอาหางฝีมือน้าพริก คลื่นติดใจแน่ กิงเยอะๆ เยยนะ” หนึ่งนภาบริการตักอาหารเช้าให้รักสมุทร ปากก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วตามประสาคนช่างพูด
“เยอะไปแย้วนะมายิง” หนึ่งวารีทำหน้าเอือมระอาพี่สาวฝาแฝด
“มายิงดูแยคลื่น เป็งเจ้าบ้างดี เพื่องมาบ้าง ต้องดูแยเพื่อง ตักอาหางให้คลื่น ตักให้มิยาด้วยนี่ไง”
“พูดเยอะไปแย้ว” หนึ่งวารีไม่ได้จะว่าพี่สาวฝาแฝดที่ทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี แต่ว่าเรื่องที่พูดไม่หยุดต่างหาก
“มิยาอยากพูดหยอ พูดฉิ พูดเยย” หนึ่งนภาไม่ได้ขุ่นเคืองแต่อย่างใดที่ถูกขัดจังหวะพูด ยินดีแบ่งให้น้องสาวฝาแฝดพูดบ้าง
“จะกิง ไม่พูดเยอะ ไปเกาะอายิงดาวังนี้นะ พูดเยอะ กิงช้า ไปเกาะอายิงดาพรุ
