“พริกยังไม่อยากเห็น” พริมาจงใจขยับสะโพกขึ้นลงบดเบียดกับส่วนแข็งขืนใต้กางเกงของเขา
“อื้ม...จงใจทรมานกันใช่ไหม”
“พริกไม่ใช่คนใจร้ายแบบนั้นซะหน่อย” พริมาโน้มใบหน้าลง แล้วใช้ปลายจมูกกดไปตามผิวของเขา ฝ่ามือเล็กวางไว้บนหน้าท้องแกร่ง ริมฝีปากสีแดงระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติแตะลงบนอกกว้าง ทำเขาขนลุกซู่ไปหมด
“พี่ปลาวาฬตัวหอมจัง” พริมาผละออกอย่างอ้อยอิ่ง แต่ยังคงใช้สายตาเย้ายวนสำรวจไปตามผิวกายของเขา ความใจกล้าทำให้เธอตื่นเต้นจนเลือดสูบฉีดไปทั่วตัว
“ใครสอนให้ยั่วพี่แบบนี้ หืม?”
‘พี่ปลาวาฬทำให้พริกรู้สึกดียังไง พริกก็ทำกับพี่ปลาวาฬแบบนั้น’ ถ้อยคำของกวินธิดาที่บอกพริมา
พริมาเคลื่อนใบหน้าเข้าไปบดเบียดริมฝีปากอิ่มให้บดเบียดกับริมฝีปากอุ่น ก่อนจะค่อยๆ ผละออก
“พริกยังไม่ได้ยั่วพี่ปลาวาฬเลยนะ”
“ที่ทำอยู่เขาเรียกว่ายั่ว” มือหนาข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาประคองใบหน้าสวย ส่วนอีกข้างก็โอบเกี่ยวเอวคอดให้ขยับเข
