“มาริน มิรา วิ่งช้าๆ ก็ได้ลูก” ตรัยคุณรีบก้าวเท้าตามเหลนๆ กลัวจะพลัดตกบันไดกันไป
“วิ่งช้าก็ไม่เยียกวิ่งฉิคะ” คนเป็นเหลนตอบกลับโดยไม่ชะลอความเร็วลงเลยแม้แต่น้อย
“ค่อยๆ เดินกันก็ได้ค่ะ” เสียงของความห่วงใยจากยลดาที่ไม่ต่างจากสามี แต่ก็ไม่มีใครค่อยๆ เดินอย่างคนเป็นทวดบอก
“ตื่นกันแต่เช้าเลยครับ” อคิณทักทายหลานสาวตัวน้อย แต่ทั้งคู่กลับวิ่งผ่านไป
“มาริน มิรา...” กัณตพรถือแก้วกาแฟออกมาจากห้องครัว ทักทายเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสอง แต่ทั้งคู่ก็วิ่งผ่านเธอเข้าไปในครัว
“สงสัยจะหิวมาก” อคิณรับแก้วกาแฟจากกัณตพร เอ็นดูหลานสาว
“อย่าบอกนะว่าหิวอาหารฝีมือพี่พริก” กัณตพรจำได้ว่าเมื่อคืนหนึ่งนภากับหนึ่งวารีจะกินอาหารเช้าฝีมือพริมา และยังพูดไม่ทันขาดคำ เด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองก็วิ่งมาถามหา
“น้าพริกอยู่ไหนคะ”
“ยังไม่เห็นออกมาเลยค่ะ”
“ทำไมน้าพริกไม่ตื่ง” เสียงใสเต็มไปด้วยความผิดหวัง สายตามองไปยังประตูห้องนอนข
