เพี้ยะ!
ฝ่ามือเล็กของหนึ่งวารีตีหลังมือของน้าปลาวาฬที่กำลังจะจับมือเรียวของน้าพริก หลังลงจากรถเพื่อไปยังห้องพักผู้ป่วยที่ไตรทศพักรักษาตัวอยู่ และวันนี้ก็ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
“น้าปลาวางไม่ต้องจับน้าพริกเยย”
“ทำไมถึงจับไม่ได้ครับ” อคิราห์อยากจะฟัดแก้มยุ้ยๆ ของเดวิลน้อยทั้งสอง ที่ยังคงไม่ยอมหยุดแผลงฤทธิ์ใส่เขา
“มิยาไม่ให้จับ โป้งอยู่”
“มิยาจับมือนี้ มายิงจับมือนี้ น้าปลาวางไม่ต้องจับ” มือของพริมาถูกหลานสาวตัวน้อยทั้งสองครอบครองไว้คนละข้าง
“ไม่ต้องจับเข้าใจนะคะ ไปกันค่ะ” พริมากลายเป็นเดวิลสาวไปแล้ว อคิราห์มองตามเดวิลทั้งสามที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย จนรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นส่วนเกินไปแล้ว
ก๊อกๆ
“จ๊ะเอ๋” ทันทีที่ประตูเปิดกว้าง ใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองก็โผล่ไปทักทาย
“วันนี้คนสวยมาด้วย” ไตรทศทักทายหนูน้อยผู้มีนัยน์ตาสีฟ้าสุดน่ารัก
หนึ่งนภาปล่อยมือน้าสะ
