ตั้งแต่ขวัญพิชชามาอยู่บ้านกวินภพ ก็ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากเขา
“สระผม เป่าผม แล้วยังตัดเล็บให้อีก อีกหน่อยผิงต้องเป็นง่อยแน่เลย” ขวัญพิชชานั่งอยู่ปลายเตียงมองกวินภพที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สตูลตรงหน้าที่ค่อยๆ ตัดเล็บเท้าให้ ปลาบปลื้มในความดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีของเขา
“เดี๋ยวป้อนข้าวป้อนน้ำให้เอง”
“ชิ! พี่ต่อ” ขวัญพิชชาย่นจมูกใส่คนตัวโตที่ยังขะมักเขม้นอยู่กับสิ่งที่ทำ ก่อนจะเรียกชื่อเขา
“ว่า”
“ผิงว่าจะถามหลายครั้งแล้ว แต่ก็ลืมทุกที”
“ถามว่า”
“ตอนที่พี่ต่อรู้เรื่องพี่มดกับพี่แคนโจ๊ะพรึมๆ กัน พี่ต่อไม่ตกใจบ้างเหรอ”
“จะตกใจทำไม ในเมื่อพี่รู้อยู่แล้วว่ามดรู้สึกยังไงกับแคน” กวินภพรู้เรื่องของน้องสาวเมื่อปีที่แล้ว เมื่อกวินธิดาทนความอึดอัดใจไม่ไหว สารภาพว่าคิดกับภาคภูมิมากกว่าเพื่อน ในเวลานั้นเขายอมรับว่าตกใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นสงสาร เพราะความรักที่เกิดขึ้นจะมาพร้อมความผิดหวังด้วยสิ่งที่
