“เป็นเหี้ยอะไรของมึงวะไอ้เซฟ ก็แค่จีบผู้หญิง ทำเป็นไม่เคยจีบไปได้” ไตรทศมองตัวเองในกระจก ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แค่เข้าไปคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่รู้สึกดีด้วย ทำไมถึงได้กลายเป็นเรื่องยาก ยากชนิดที่ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มจากตรงไหน แค่เห็นหน้าเธอก็ประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก
“ทางนี้ๆ ทางนี้เยย” เสียงสดใสของเด็กหญิงตัวน้อย ด้วยตั้งใจจะเข้ามาสงบสติ ไตรทศจึงไม่ได้ล็อกประตู ประตูห้องน้ำเปิดออก ต่างฝ่ายต่างชะงัก
“น้าเชฟฉุดหย่อ น้าแพงเค้กจะเข้าห้องน้ำ น้าเชฟดูแยนะ มายิงไปกิงหนมอาหย่อยๆ แย้ว” ใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตาของหนึ่งนภาโผล่มองคนที่ทำให้ขวัญชีวาชะงัก พูดเจื้อยแจ้วก่อนจะรีบวิ่งกลับไป
“มาริน...” ขวัญชีวาหันหลังกลับจะตามเด็กน้อยออกไป แต่ก็ถูกไตรทศคว้าแขนไว้
“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” เมื่อได้อยู่กันตามลำพัง ไตรทศไม่อยากปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือ พยายามดึงสติของตัวเอง หากยังเป็นไอ้เซฟที่เอาแต่อ้ำ
