พริมาปล่อยโฮออกมาสุดเสียง ไม่สามารถห้ามน้ำตาที่กำลังหลั่งไหลออกมาราวกับไม่มีวันหยุดได้
“ข่มใจเอาไว้ อย่าเสียใจ อย่าไปเสียน้ำตาให้กับคนใจร้าย”
เป็นถ้อยคำที่ไม่เคยหลุดออกมาจากปากของกวินธิดากับภาคภูมิ ทั้งคู่ปล่อยให้พริมาปลดปล่อยความเสียใจออกมา หากกักเก็บไว้ความเศร้ามันก็คงไม่หายไปไหน แต่ถูกเก็บไว้ในใจอยู่อย่างนั้น ดังนั้นทั้งคู่จึงปล่อยให้เพื่อนเศร้าให้สุดไปเลย ปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาให้เต็มที่ แล้วหลังจากความเสียใจหายไปหมดแล้ว ทุกๆ อย่างก็จะดีขึ้นเอง
“ย๊าก!! ตายซะ นี่แหนะๆ” พี่สาวยังคงจมอยู่ในความเศร้า ส่วนน้องสาวก็กำลังระบายแค้น หมอนตุ๊กตาหมากลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของขวัญพิชชา
“น่าสงสารโบ้นะ ตายแล้วตายอีก” ภาคภูมิสลดใจกับสภาพของหมอนตุ๊กตาหมาที่จมูกหลุด หูก็ขาดไปหนึ่งข้าง
“คนละขั้วเลยพี่น้อง ว่าที่พี่สะใภ้ก็พร้อมบวก เพื่อนสุดที่ Love ก็หัวใจติดลบ”
การร้องไห้ไม่ได้แสดงถึงความอ่อนแอ
