บรรยากาศในสนามบินยามค่ำคืนคราคร่ำไปด้วยผู้คนหลากหลายเชื้อชาติ ทั้งคนเดินทางและคนมาส่ง
“กูมาถึงแล้ว มึงสองคนออกมาก็เจอเลย แค่นี้ก่อนนะมึง มีสายซ้อนว่ะ” ไตรทศมารอรับอคิราห์กับกวินภพ แล้วมีสายซ้อน ปรากฏเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของร้านจึงจำเป็นต้องรับ และตัดสายเพื่อน
“มีอะไร”
(เฮียเซฟ ตำรวจเข้าครับ)
“ก็ให้ตรวจไป กูทำถูกต้องทุกอย่าง คอยดูให้ดีละกัน ถ้ามีอะไรก็โทรมา”
(ครับเฮีย)
ไตรทศไม่ได้หวาดหวั่นกับการเข้าตรวจค้นของตำรวจที่ทำตามหน้าที่ แต่ก็จะกำชับกับพนักงานทุกคนให้อำนวยความสะดวก และระมัดระวังผู้ไม่หวังดีด้วย
“น้องใบหม่อนนี่หว่า” ไตรทศยิ้มหวานเมื่อเห็นพริตตี้สาวตัวท๊อป สายตาที่มองราวกับเจออาหารอันโอชะจานใหม่
ความรีบร้อนทำให้ไตรทศทำโทรศัพท์หล่นโดยไม่รู้ตัว
“หายไปไหนแล้ววะ เสียดายฉิบ ฉิบหายแล้ว สองทุ่มกว่าแล้วเหรอวะ ไอ้สองตัวนั้นบ่นตายห่า” ไตรทศเสียดายที่ตามพริตตี้สาวไม่ทัน สายตาเหลือบ
