“มาริน มิรา” ไลลาลิณเรียกหลานสาวทั้งสองที่เตรียมพร้อมรับประทานอาหารเช้า ให้หันไปมองด้านหลังของทั้งคู่
“คุงยายให้ดูไย” หนึ่งนภากับหนึ่งวารีหันไปมองตามนิ้วที่ชี้บอกของยาย
“ดูคนหล่อครับ” อคิราห์ยิ้มกว้างให้สาวทั้งสอง
“น้าปลาวาง” หลานสาวตัวน้อยขึ้นไปยืนบนเก้าอี้แล้วโผเข้าหาคนเป็นน้าด้วยความดีใจ
“คิดถึงมารินกับมิราจังเลยครับ”
“มายิงคิดถึงน้าปลาวางฉุดๆ คิดถึงฉุดในโยกเยย น้าปลาวางฉุดหย่อไปนาง ไปอยู่อังกฤตนางมากๆ ไม่มาหามายิง มายิงเป็งเฉ้า คุงยายกับคุงตาก็ไม่ว่าง มายิงอดไปหาน้าปลาวางเยย คุงทวดก็ไม่ว่าง น้าปลาวางคิดถึงมายิงมากไหม น้าปลาวางคิดถึงมายิงมากๆ แหยะ มายิงยู้ มายิง...” หนึ่งนภาคิดถึงคนเป็นน้าที่สุด คิดถึงมากที่สุดในโลก น้าปลาวาฬไปอยู่อังกฤษนาน ไม่มาหาตน ทำให้ตนเศร้า คุณตา คุณยาย คุณทวด ก็ไม่ว่าง พาตนไปหาน้าปลาวาฬที่อังกฤษไม่ได้ ถามคนเป็นน้าว่าคิดถึงตัวเองมากไหม แต่ก็ไม่รอฟังคำตอบ ทึก
