ต่อ กวินภพ & ขนมผิง ขวัญพิชชา
“อื้อ ปวดไปทั้งตัวเลย” ขวัญพิชชาพลิกตัวด้วยอาการเจ็บร้าว ปวดระบมไปทั้งตัว โดยเฉพาะกึ่งกลางลำตัว จนต้องร้องครางออกมา ค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง
“โมะน้อยๆ ของขนมผิง น่าสงสารจริง สู้สุดใจเลยอืดยิ่งกว่าอึ่งอ่างขึ้นอืดอีก” ขวัญพิชชามองส่วนกลางกายของตัวเองที่บวมอลึ่งฉึ่งกว่าตอนเช้ามาก แม้จะเจ็บ แต่เมื่อความเสียวซ่านครอบงำก็ทำให้หลงลืม และเมามันยามที่ถูกแท่งร้อนของคนตัวโตถาโถมเข้าใส่
“บ่ายโมงแล้วเหรอเนี่ย หิวจัง แล้วพี่ต่อไปไหน” เหลือบตาไปเห็นนาฬิกาบนฝาผนัง บ่งบอกเวลา 13.05 น. จึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เช้า กวาดตามองหาคนตัวโต แต่แล้วสายตาก็ปะทะกับกล่องขนาดใหญ่ที่ทำให้หัวใจเต้นโครมคราม
“น้องมอลลี่พันเปอร์เซ็นต์ อะ...โอ๊ย” ริมฝีปากจิ้มลิ้มระบายยิ้มกว้างด้วยความดีใจ แต่ด้วยความเจ็บร้าวทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้ดั่งใจ
“พี่ต่อ! พี่
