ภายในห้องเด็กเล็กที่ตกแต่งด้วยโทนสีฟ้า ร่างสูงกำลังอุ้มเด็กน้อยน่ารักน่าเอ็นดูวัยหกเดือนเศษเพศหญิงเดินไปมาหลังจากดื่มนมจากอกผู้เป็นแม่จนอิ่ม เรนอุ้มลูกสาวสุดที่รักบนบ่า มือลูบหลังเล็กอย่างแสนรัก จนกระทั้งหนูน้อยนามว่าเวลาเรอออกมา ลำแขนกลมอ้วนเปะปะไปตามใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นพ่อ ริมฝีปากสีแดงระเรื่อยิ้มสดใสไร้เดียงสาจนน้ำลายไหลออกมา
“เฮียวางเวลาลงเบาะเถอะค่ะ เฮียจะได้พักบ้าง” นีราเดินถือผ้ามาเช็ดน้ำลายให้ลูกสาวคนเล็ก เรนถือโอกาสหอมแก้มนวลของคุณแม่ลูกสี่ฟอดใหญ่ หนูน้อยเวลาเหมือนจะชอบใจส่งเสียงอ้อแอ้แย้มยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไร เห็นหน้านีรากับลูกเฮียก็หายเหนื่อยแล้วละ” นีราเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบแก้มคนเป็นสามีทีหนึ่ง แล้วยืนพิงศีรษะกับต้นแขนแข็งแรง
“หนูรักเฮียจัง”
“เฮียก็รักนีรา” เรนบอกเสียงนุ่ม พลางก้มไปจูบริมฝีปากอิ่ม มือเล็กป้อมวางลงบนแก้มผู้เป็นพ่อและตบแปะๆ
“ไงครับ เวลาหวงหม่าม้าเหรอครับ”
