ลูกแก้วสีสวยกระเด้งกระดอนไปบนพื้นของสนามบิน เท้าเล็กๆ วิ่งตามอย่างไม่ลดละ ร่างสูงของชายวัยกลางคนคว้าลูกแก้วนั้นมาอยู่ในมือ
"ลูกแก้วสวยจัง ของหนูเหรอครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างใจดี จับลูกแก้วด้วยปลายนิ้วชี้กับนิ้วโป้งขึ้นมาเชยชม มีดอกกุหลาบสีน้ำเงินแสนสวยอยู่ในลูกแก้ว
"ใช่ค่ะ ของเดวา"
"เดวา ชื่อน่ารักจัง"
"หม่าม้าตั้งให้ค่ะ"
"แสดงว่าเดวาต้องน่ารักเหมือนหม่าม้าแน่ๆ เลย ใช่ไหมครับ"
"อาปาก็บอกว่าเดวาน่ายักเหมืองหม่าม้าค่ะ อาปาบอกหม่าม้าฉวย เดวาฉวยเหมืองหม่าม้า" เสียงใสเจื้อยแจ้ว แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความสงสัย จ้องหน้าชายวัยกลางคนตรงหน้าที่ยิ้มให้ตัวเอง เอียงคอน้อยๆ อย่างพิจารณา เดวารู้สึกว่าตัวเองเคยเจอผู้ชายคนนี้มาก่อน แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก
"เฮีย ทำอะไรอยู่ แล้วนี่..." เอวาเดินกลับมาหาคนเป็นสามี ที่จู่ๆ ก็หยุดคุยอยู่กับเด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารักน่าชัง
"นี่ลูกแก้วของเดวา" เดลยื่นลู
