“ร้ายจริงๆ ร้ายเหมือนพ่อเราไม่มีผิด”
จู่ๆ เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น พิมพ์ดาวเดินออกไปชะเง้อมองตรงกรอบประตูก็เห็นว่าเป็นป้าโสภาจึงรีบเดินไปเปิดรั้ว
พิมพ์ดาวยิ้มทักทายด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“สวัสดีค่ะป้าโสภา เชิญข้างบในบ้านก่อนค่ะ”
โสภายิ้มให้พิมพ์ดาวมองตามอย่างเอ็นดู แล้วเดินตามเข้าบ้าน หญิงสาวลอบสังเกตว่า วันนี้ ป้าโสภามีสีหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็ยื่นมือไปรับฝรั่งกิมจูและชมพู่ที่ป้าโสภาบอกเมื่อวันก่อนว่าปลูกเอาไว้ มันกำลังออกลูกดกเลยเอามาฝาก
“ป้าเอามาฝากหนูพิมพ์ กับหนูใจดีจ้า ไม่ฉีดยาฆ่าแมลง ป้าปลูกเองกับมือ”
“ขอบคุณค่ะป้า” พร้อมยกมือไหว้ด้วยท่าทางเรียบร้อย แล้วพอเงยขึ้นก็เห็นสีหน้าโสภาก็มองออกว่าคงจะมีเรื่องบางอย่างมาคุยกับเธอ
“คุณป้าทำไมไม่ให้คนตามพิมพ์ไปพบที่บ้านคะ ไม่น่าต้องเดินมาเอง” พิมพ์ดาวบอกอย่างนอบน้อมเพราะเห็นว่าแกเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลมาไม่กี่วันนี้เอง
หญิงสูงวัยทำ
