“อุ๊ย พี่เจมส์ ตกใจหมดเลยค่ะ” นิชาดาหันไปมองรุ่นพี่ปริญญาโทคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่เธอเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน หลังจากที่ต้องเข้าเรียนชมรมดนตรีด้วยกัน
“ขอโทษครับ พี่ไม่ยักจะรู้ว่าน้องนีลขวัญอ่อนขนาดนี้” ดนัยยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู “ตกใจไหมครับ เดี๋ยวพี่ปลอบขวัญให้เอง”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ นีลเกรงใจไม่ได้ขวัญอ่อนขนาดนั้นด้วย พอดีว่านีลกำลังเหม่อๆ น่ะค่ะ”
“แล้วนี่น้องชญาไปไหนล่ะครับ ถึงได้ปล่อยให้เพื่อนตัวเองมายืนรอรถอยู่คนเดียวแบบนี้” ดนัยพูดพร้อมกับมองหาชนัญญา เพราะปกติแล้วหญิงสาวทั้งสองคนมักจะตัวติดกันอยู่เสมอ
“อ๋อ ชญามีนัดน่ะค่ะก็เลยแยกกัน” นิชาดาส่งยิ้มให้ดนัยด้วยความร่าเริง
“แปลว่าน้องนีลโดนทิ้งน่ะสิ งั้นก็คงถือว่าเป็นโชคดีของพี่ละมั้ง” ดนัยพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ เพราะเขาเองอยากหาโอกาสได้เข้าใกล้นิชาดามานานแล้ว
“คะ? พี่เจมส์หมายความว่าไงเหรอคะ” นิชาดาเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“จริงๆ พี่อยากจะชวนน้อ
