“แล้ววันนี้คุณไม่ไปไหนเหรอ” ราเชนเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะต่อให้เขาอยากใคร่เรื่องอย่างว่ามากแค่ไหน ก็คงไม่พาเธอไปที่คอนโดฯ อย่างแน่นอน พื้นที่ตรงนั้นมันถูกสงวนไว้ให้กับนิชาดาแต่เพียงผู้เดียวมาเนิ่นนาน
“แหม…แคทไม่ได้มีเพื่อนที่เมืองไทยเยอะขนาดนั้นนะคะ วันนี้แคทอยากอยู่กับเชน” แคทารีนาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น
“ที่คุณบอกว่ามีเรื่องอยากคุยกับผม บอกได้ไหมว่าเรื่องอะไร” ราเชนตักอาหารกินอย่างใจเย็น เขาทั้งอึดอัดและรู้สึกผิดในคราเดียวกันที่ต้องทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แคทอยากรู้ว่าเมื่อไหร่คุณจะกลับอเมริกาคะ นี่เราอยู่ที่เมืองไทยมาหลายอาทิตย์แล้วนะเชน” แคทารีนาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เพราะเธออยากจะกลับอเมริกาเต็มทีแล้ว ที่สำคัญเธอกลัวบางอย่างตามสัญชาตญาณผู้หญิง
“ผมบอกคุณแล้วไงว่าถ้าคุณอยากกลับก็กลับไปก่อนได้ ตอนนี้ผมอยากดูอาการคุณพ่อก่อน” ราเชนพูดออกไปตามตรง ความจริงแล้วไม่ใช่เพราะแค่น
