“พี่ก็ไม่ได้คิดจะพานีลไปที่อื่นอยู่แล้ว หรือว่านีลคิดว่าพี่จะ…” ราเชนอมยิ้ม ราวกับเธอรู้ว่าหากอยู่ด้วยกันสองต่อสองอีกจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น แต่เธอคงคิดผิดแล้ว ไม่ว่าจะอยู่สองต่อสองหรือมากคนเขาก็พาเธอไปด้วยกันได้
“งั้นก็ไปกันเถอะค่ะ” นิชาดาไม่ปล่อยให้ชายหนุ่มพูดจบ เพราะหากปล่อยให้เขาพูดต่อเธอเองคงต้องอับอายมากไปกว่านี้ นิชาดารีบปิดประตูห้องและเดินนำหน้าชายหนุ่มออกไปในทันที
ทั้งสองคนพากันมาอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เวลานี้เป็นช่วงเย็นแต่ว่าชนัญญาออกไปข้างนอกยังไม่กลับ ส่วนคนงานคนอื่นๆ ก็ยังคงทำอาหารกันอยู่ ซึ่งอีกไม่นานนิชาดาก็จะเป็นคนนำอาหารขึ้นไปเสิร์ฟให้กับรังสิมันต์และให้ยาตอนเย็นกับท่านตามปกติ
“ก่อนอื่นพี่อยากจะขอโทษนีลเรื่องเมื่อคืน ที่พี่ทำร้ายความรู้สึกของนีล พี่ทำให้นีลต้องเจ็บ” ราเชนพูดด้วยความรู้สึกผิดจากใจจริง แม้ว่าเขาตั้งใจจะล่วงเกินเธอ แต่ไม่ได้ต้องการทำให้เธอต้องเจ็บหรือบอบ
