“ก็ไหนพี่นันบอกว่าจะเป็นคนไปรับน้องนนท์เองนี่นา” หญิงสาวพูดขึ้นลอยๆ
“พี่ไปเจอกับนันเข้าพอดีน่ะ” ราเชนพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวอย่างจับผิด
“งั้นเหรอคะ ถ้าอย่างนั้น นีลขอบคุณพี่เชนมากนะคะที่พาน้องนนท์มาส่ง” นิชาดาส่งยิ้มจางๆ ให้อีกฝ่ายและจูงมือลูกชายจะพากลับห้อง
“เดี๋ยวครับนีล พี่มีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อย” เรียกให้หญิงสาวหันกลับมาหาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“อ้อ ถ้าเป็นเรื่องคุณรังสิมันต์ วันนี้ อาจารย์หมอให้ยากลับมาใหม่นะคะ แล้วก็…”
“ไม่ใช่เรื่องนี้ เรื่องพ่อ พี่คุยกับอาจารย์หมอเรียบร้อยแล้ว แต่พี่สงสัยเรื่องของเรา” พลางมองหน้านิชาดาอย่างหาคำตอบ
“เรื่องของเรา? ถ้าพี่เชนจะหาเรื่องนีลต่อหน้าน้องนนท์ นีลไม่โอเคนะคะ”
นิชาดารู้ดีว่าหากขึ้นต้นด้วย ‘เรื่องของเรา’ ก็มักจะเป็นเรื่องที่มีการโต้เถียงกันเสมอ และเธอไม่อยากจะทะเลาะกับชายหนุ่มต่อหน้าลูก
“อะไรเหรอครับแม่นีล” น้องนนท์เอ่ยถามแม่ด้วยแวว
