“ผมมองคุณตั้งแต่อยู่ที่โต๊ะแล้ว และก็อยากทำความรู้จัก…ผมเคนนะครับ” ชายหนุ่มแปลกหน้าส่งยิ้มให้นิชาดาด้วยความเป็นมิตร
“เอ่อ ค่ะ” นิชาดาตอบกลับด้วยความมึนงง นึกโทษตัวเองที่เผลอดื่มมากมายขนาดนั้นเพียงเพราะอยากประชดราเชน
“จะว่าอะไรไหมครับถ้าผมอยากชวนคุณไปร่วมโต๊ะเดียวกัน” ชายหนุ่มเอ่ยถาม และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้ามีท่าทีมึนเมาอยู่พอตัว เขาก็เหยียดยิ้มออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์
“คือว่า…คงไม่ได้หรอกค่ะ เพื่อนฉันรออยู่” แม้จะเริ่มมึนงง แต่นิชาดาก็พอมีสติที่จะตอบปฏิเสธชายตรงหน้าออกไป พร้อมกับทำท่าจะเดินเลี่ยงเขาออกมาอย่างสุภาพ
“เดี๋ยวครับ” แต่ชายหนุ่มคนนั้นกลับไม่ยอมง่ายๆ และยืนขวางหน้านิชาดาเอาไว้
“ไปกับผมเถอะนะครับ ผมอยากรู้จักคุณจริงๆ” ไม่พูดเปล่า เขากลับจับท่อนแขนของนิชาดาที่กำลังยืนเอนเอียงมาประชิดตัวเขาอย่างถือสิทธิ์
“ปล่อยแฟนผมได้แล้ว!” เสียงดังแสดงความมีอำนาจของราเชนดังขึ้น ก่อนจะเดิน
