“อาวิชญ์รู้ได้ยังไงคะ” จิรดาตาโต ไม่คิดว่าวิชญ์จะละเอียดอ่อนคิดถึงเรื่องนี้ด้วย
“จิ๊ลืมอะไรไปหรือเปล่า อามีเพื่อนชื่อนิดานะ นิดาเค้าเป็นคน...” วิชญ์หยุดไปอึดใจหนึ่ง “ที่เรียกว่าแทบจะเข้าใจคนอื่นได้ดี”
สีหน้าของวิชญ์ชื่นชมมารดาของเธออย่างบริสุทธิ์ใจ เธอเลยยิ้มตามความคิดของเขา
“คุณแม่เป็นคนที่... น่ารักด้วยค่ะ” เธอพูดถึงมารดาแล้วอมยิ้มแก้มป่อง
“กีเลยรักนิไง ตอนที่สองคนนั่นมีปัญหา พวกเรายังเป็นเด็ก คิดว่าคงไปไม่รอด ไม่ก็โดนผู้ใหญ่ทำโทษอย่างหนัก แต่พวกเค้าก็ผ่านไปได้” น้ำเสียงของวิชญ์ชื่นชมเสมอขณะเล่า
“นี่ถ้าแม่กับพ่อรู้เรื่องของเรา” จิรดามีแววกังวล
“รู้ก็ดีสิครับ อาจะได้รีบจัดการพาผู้ใหญ่ไปสู่ขอ จิ๊โตแล้ว เรียนจะจบแล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว สามารถทำอะไรเองได้ด้วยตัวเอง การจดทะเบียนสมรสกับอา ไม่ใช่เพราะอาข่มขู่หรือบังคับ อาเป็นคนให้จิ๊ตัดสินใจ แต่อาอยากให้ตัวเองมั่นใจและจิ๊มั่นใจ เรามาไกลเ
