“อาวิชญ์ขา... ตรงนั้น” เธอจับหน้าของเขาดึงขึ้นจากกลีบกายสาวที่ยังมีแพนตี้สีหวานห่อหุ้มเอาไว้ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาด้วยความเขินอาย
“ไม่เห็นหน้าอายเลยครับ ต่อไปเราก็ต้องทำแบบนี้ ไม่งั้นหนูวิจะมีน้องได้ยังไงกัน”
“อาวิชญ์” จิรดาตาโต คิดถึงเรื่องการป้องกันขึ้นมาในทันที แต่แรงราคะอันคึกโลดของเขาก็ทำให้เธอลืมเลือนในเวลาต่อมา ลิ้นร้อนชื้นลามเลียกลีบกายสาวผ่านเนื้อผ้าบางเบาจนเปียกชุ่ม หยาดน้ำหวานไหลซึมออกมาอย่างน่าอาย จิรดาร้องครางเสียงกระเส่า ยิ่งเมื่อได้ยินประโยคระทึกใจวาบหวามของเขายิ่งทำให้เธออายจนทำอะไรไม่ถูก
“ดูสิครับ จิ๊ฉ่ำขนาดนี้ จิ๊ก็ต้องการอาใช่ไหมคนดี”
“อาวิชญ์พูดอะไรน่าอาย” เธอตอบโต้หน้าร้อนเห่อ ยิ่งเนื้อตัวนี่ร้อนจนแทบจะลุกไหม้
“คนขี้อาย แถมยังปากแข็ง อาจะทำให้จิ๊ครางจนเสียงแห้ง คอยดูสิครับ” เขาพูดอย่างหมายมาด ทำใหจิรดายิ่งร้อนวาบไปทั่วร่างเหมือนจะเป็นไข้
“อาวิชญ์” เธอขืนหนีบขาเอาไว้
