สามปีต่อมา....
ตอนนี้ผมกลับมาเดินได้แล้วนะครับซึ่งใช้เวลาไม่นานเพราะได้กำลังใจจากลูกจากเมียรวมถึงพ่อของผมด้วยที่คอยเป็นกำลังใจให้ผมคอยหาหมอเก่งๆมารักษาจนผมสามารถกลับมาเดินได้อีกครั้ง
หลังจากรักษาตัวจนกลับมาเดินได้ผมก็กลับมาตั้งใจบริหารงานที่โรงแรมส่วนม่านไหมก็มีหน้าที่เลี้ยงลูกอยู่ที่บ้าน พอกลับมาเดินได้อีกครั้งผมรู้แล้วว่าชีวิตของผมที่เหลืออยู่ผมต้องทำอะไรทำเพื่อใครเพราะฉะนั้นผมจะมาทำตัวไม่เอาไหนเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ผมต้องทำหน้าที่เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีดูแลลูกเมียให้พวกเขาได้กินอิ่มนอนหลับไม่ทำให้พวกเขาทุกข์ใจหรือเศร้าใจพวกเขาต้องมีแต่ความสุขโดยเฉพาะเมียของผมที่ผมต้องสร้างความสบายใจให้กับเธอไม่ทำให้เธอคิดมาก ผมรู้ว่าเธอยังกลัวและหวาดระแวงกับเรื่องเดิมๆที่ผมเคยทำให้อดีตถึงแม้เธอจะบอกว่าเธอเชื่อใจผมแต่ผมรู้ว่าลึกๆแล้วเธอยังไม่ลืมเธอยังคิดถึงเรื่องที่มันเคยเกิดขึ้น ผมรู้ว่ามันต้องใช้เ
