(ต่อจากตอนที่แล้ว)
“ก็เพราะรู้ว่าเราคงตัวคนเดียวไม่เหลือใครแล้ว อะไรๆ ที่เคยทำไม่ดีกับพ่อแม่หนู ลุงก็อยากจะไถ่โทษให้”
รัชศักดิ์เช็ดน้ำตาแห่งความอ่อนไหว นับตั้งแต่สูญเสียน้องสาวเขาก็หารอยยิ้มในตัวเองแทบไม่เจอ จมอยู่กับสำนึกที่ควรมีในอดีต พร่ำเพ้ออยู่แค่ว่า ‘ถ้าย้อนเวลาได้ก็คงไม่เป็นเช่นนี้’
“ช่วงก่อนที่แม่จะเสียแม่ก็ชวนหนูกลับมาหาลุงนะคะ แม่บอกว่าแม่เสียใจอยากมาขอโทษคุณลุง แม่ไม่เคยลืมพี่ชายของเขาเลยนะคะ”
“จริงเหรอ” นัยน์ตาสีหม่นระริกไหว อย่างน้อยรสรินก็ให้อภัยเขากับเรื่องราวในอดีตที่เกิดขึ้น อย่างน้อยหัวใจของฝาแฝดก็เชื่อมโยงด้วยความรู้สึกเดียวกัน
“ลุงก็คิดถึงเขามากๆ ได้แต่ภาวนาให้เขากลับมา ลุงไม่มีปัญญาจะตามหา ไม่ทราบร่องรอยสักนิดว่าหายไปอยู่ที่ไหนและเป็นตายร้ายดีกันยังไง ทำไมนะทำไม ทำไมเขาฆ่าน้องลุงได้ลงคอ ไม่ผิดเลยสินะที่เคยสั่งห้ามไม่ให้คบกัน”
“คุณลุงอย่าโกรธพ่อหนูเลย พ่อวัชเป็น
