(ต่อจากตอนที่แล้ว)
เก้าโมงเช้าของวันนี้ฝนแก้วขับรถออกจากคอนโดมิเนียมด้วยสติที่ไม่อยู่กับตัวเต็มร้อย อะไรจะกวนใจได้อีกนอกจากบุคคลที่จับตาดูเธอตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา ท่ามกลางมหานครเมืองหลวงสุดกว้างใหญ่ทำไมถึงดึงเขาเข้ามาในชีวิตอีก
จากกันไปหกปีโดยที่ฝนแก้วเลือกไม่ติดตามข่าวคราวของพวกเขา พยายามทำใจให้ลืมแต่มันไม่เคยมีสักวันที่ทำได้ แม้ครอบครัวปรมัตถ์วรกุลยังจรดจดจารในความทรงจำ แต่ฝนแก้วยังไร้กำหนดการกลับไปหา ตั้งใจไว้ว่าสักวันที่พร้อมเธอจะไปกราบจารีย์ แต่ไม่ใช่เร็วๆ นี้แน่นอน
ต่อให้หนีให้ตายอย่างไร สุดท้ายโชคชะตาก็ชนะเธออยู่วันยันค่ำสินะ
ครืดๆ
ฝนแก้วได้สติกลับมาอยู่กับเวลาปัจจุบันเมื่อโทรศัพท์ที่วางข้างกายสั่นเตือน เธอกดรับสายพร้อมเปิดสปีกเกอร์โฟน
“สวัสดีค่ะบอส”
“คุณฝนครับ ยุ่งอยู่หรือเปล่า ผมขอรบกวนวันหยุดคุณสักครึ่งชั่วโมงได้ไหมครับ เมื่อวานผมสั่งให้คุณซื้อกระเช้าผลไม้แล้วเก็บไว้ที่รถค
