(ต่อจากตอนที่แล้ว)
ฝนแก้วอุ้มแฝดพี่แฝดน้องเข้าไปนั่งในรถอย่างปลอดภัย แล้วจึงพาตัวเองไปอยู่ฝั่งคนขับ เข็มขัดนิรภัยคาดทับบนตัวเรียบร้อยและเหลียวไปเช็กสมาชิกข้างหลังเพื่อความเรียบร้อยอีกครั้ง ปริชญ์นั่งนิ่งส่วนปวีญากำลังชี้นิ้วนับรถยนต์ที่จอดเรียงราย เห็นแบบนี้คนเป็นแม่ก็อดถามไม่ได้
“ปลายฝนหนูไปหัดนับเดือนนับวันมาจากไหนคะ ทำไมถึงตอบวันเกิดได้เป๊ะ”
“ก็คุณแม่สอนนับเดือนเองนี่คะ แต่ว่า 5 ขวบ 2 เดือน 27 วัน น้องปลายจำมาจากคุณแม่ค่ะ เมื่อเช้าได้ยินคุณแม่พูดว่าพวกเราอยู่บนโลกมาเท่านี้แล้ว”
อย่างนี้เองสินะ เธอก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมเด็กห้าขวบถึงนับอายุได้เป๊ะอย่างไม่น่าเชื่อ เป็นเพราะเมื่อเช้าฝนแก้วนั่งดูปฏิทินและคิดถึงการได้เจอปรวีร์เมื่อคืน เลยกดคำนวณวันเวลาในโปรแกรมเล่นๆ เธอเพียงพึมพำกับตัวเองไม่คิดว่าปลายฝนจะจดจำมาพูด
“งั้นเหรอคะ โอเค งั้นเราไปทานข้าวกันดีกว่าเนอะ แม่ขอโทษนะคะที่แวะทำธุระนานไป
