(ต่อจากตอนที่แล้ว)
ฝนแก้วชะโงกมองอยู่ตรงครัว ปรวีร์ยามอยู่กับเด็กราวกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จัก ราวกับถูกวิญญาณผู้ชายอบอุ่นเข้าสิง ดูรอยยิ้มนั่นสิ ฉีกกว้างจนแทบถึงหู พูดครับค่ะกับลูกทุกคำ ลงไปนั่งขัดสมาธิกับพื้น ทำเสียงสองเสียงสามใส่เด็ก ฝนแก้วไม่คิดว่าจะมีบุคลิกนี้ในตัวปรวีร์
เขาต้องการลูกอย่างนั้นเหรอ แล้วเธอล่ะ เขาต้องการไหม หรือเพียงอยากรับผิดชอบเพราะความผิดในอดีต ถ้าเป็นอย่างหลังฝนแก้วขอไม่รับ มันผ่านมาแล้ว เธอย้ำกับเขาและกับใจตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วนว่าไม่เคยโกรธ ทั้งยังจัดให้เขาเป็นความทรงจำที่ดีเสียด้วยซ้ำ
ฝนแก้วจะปล่อยให้เรื่องราวระหว่างเขาและเธอเป็นหน้าที่ของโชคชะตาฟ้าลิขิต ทั้งที่พลัดพรากแต่ก็พัดพาให้กลับมาเจอกัน ให้ทุกอย่างเป็นเรื่องของเวลา
ณ ขณะนี้ใจฝนแก้วยังไม่อาจปล่อยวางกับความผิดของมารดาในอดีต มลทินตราบาปเหล่านั้นยังเป็นเหมือนผนังขังเธอไม่ให้ก้าวข้ามไปหาครอบครัวของจา
