(ต่อจากตอนที่แล้ว)
ดังนั้นวันนี้ปรวีร์จึงอยากคุยกับฝนแก้วแบบจริงจัง พร้อมด้วยแหวนเพชรที่พกติดตัวมา เหตุเกิดจากเมื่อวานที่พรวดพราดออกจากร้านอาหารแล้วสองขาดันพาเลี้ยวเข้าร้านขายเครื่องเพชร เขาเลือกซื้อแหวนมาหนึ่งวง โดยที่ ณ ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าจะเอาอย่างไร แผนการใดๆ ยังไม่มี รู้แค่ว่าอยากซื้อไว้ก่อนให้อุ่นใจ
“นี่พี่เหม่ออะไรนักหนา! ไม่ได้ยินที่ด่าหรือไง” ฝนแก้วทุบแผ่นอกแกร่งโดยเพิ่มแรงให้มากกว่าเดิม กอดเธอไว้แล้วเอาแต่มองหน้า ส่วนสายตาก็ราวกับหลุดไปอยู่ในห้วงมิติที่หกเจ็ดแปด ฝนแก้วเป็นกังวลกับลักษณะทางกายที่เป็นอยู่ เพราะนี่คือห้องทำงานของเจ้านายหากอธินพรวดพราดมาเจอ เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
แกรก!
“เฮ้ย! เอ่ออ...” กูมาผิดเวลาใช่ไหมเนี่ย อธินยืนค้างเติ่งอยู่หน้าประตู กลอกตาขึ้นบนลงล่างเลิ่กลั่ก ปรวีร์ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อเห็นความอับอายในสีหน้าของฝนแก้วพร้อมกับคลายวงแขนที่รัดไว้ ผู้ช
